Гадючник, ка, м.
1) Змѣиное гнѣздо. Екатеринослав.
2) Раст. = Воронець, Spiraea Filipendula L. ЗЮЗО. І. 137.
3) Низенькая землянка. Херс. Викопав якийсь гадючник у землі. Левиц. Пов. 343.
Словарь української мови: в 4-х тт. / За ред. Б. Грінченка. — К., 1907—1909. — Т. 1. — С. 264.