Куцик, ка, м.
1) У древорубовъ-гуцуловъ при распилкѣ дерева на части — болѣе короткіе куски ствола. Шух. І. 177.
2) Короткая куртка. Вх. Зн. 31. См. Куцина.
3) Пони, лошадь малорослой породы. Желех.
Словарь української мови: в 4-х тт. / За ред. Б. Грінченка. — К., 1907—1909. — Т. 2. — С. 334.